Rok 1918 – rok postępu i nadziei. 16 lutego ogłasza się, że stolicą Litwy jest Wilno, które wciąż znajduje się pod okupacją niemiecką, za które walczą i Polacy, i rosyjscy bolszewicy. Ówczesna prasa pisała: „Wszyscy chcą Wilna. Wyjście – uczynić Wilno nie obiektem sporu, lecz zgody“.

Z ówczesnej prasy: Wiłkomierz we wszystkich dziedzinach zrobił wielki postęp i do przedwojennego dziś jest wcale niepodobny. Można powiedzieć, że na Litwie są dwa Wiłkomierze – stary, rozpadający się i archaiczny, który całkiem zanika, i nowy – jasny, nowoczesny, kulturalny i znamionujący piękną przyszłość („Lietuvos aidas“, 1939 r.).

Prasa pisała: „Nasze budownictwo powinno scalić ducha narodu łotewskiego“ (Prezydent Kārlis Ulmanis, 1936 r.).